Aşktan Düşmek Şiiri - Yunus Emre Kaynar

Menzile varmak vuslata ermek mi demek ti..
Vuslat ne kadar kavuşmaktı peki?..
Sevdaya düşmüş kalbin vuslatı yarine varmasımıydı..
Peki yare varmak neydi?
Elini tutmak mı?..
Dizinde uyumak mı?..
Gözlerinde kaybolmak mı?..
Saçlarıyla kalbine düğüm atmak mı?..
Hangisi varmak?.. Hangisi vuslata en yakın olanı?..
Yoksa vuslat en çok gitmekte mi vardı?..
Gidenler hep vuslata mı gittiler..
Sevda diye bildiğimiz çoğu insanın yaptığı gitmekte mi saklıydı..
Gidince mi yaşanır sevda ve gidince mi erilir vuslata..
Belki de sevdanın en vuslatlısı kara olanıdır, sevdanın da karası aklar belki sevenleri..
Bir de kara sevda denir adına halbuki en ak olanı da, en kördüğüm olanı da kara sevdadır..
Vuslata erilmez kara sevda da.. varmak yoktur, kavuşmak yoktur..
Ama aşkın ve hasretin en varılmazı, en tadılmazı da kara sevdadadır..
Ve her sevdanın, her vuslatın, her varmanın bir celladı vardır..
Ne kaçmak mümkün nede karşı koymak!..
Adı bile korkutur sevdalıyı en çok da sevdasını..
Adı Ölmek bu korkunun, ya tadı?
Acı mı?.. Tatlı mı?..Hangi duygu en çok anlatır ölümü?..
Bence sonsuz olmak, ölüm..
Bitmek de değil, yok olmak da değil..
Başlamak belki..
Yapacak iş belli..
Ölümü de öldürene yönelmek!..
Sevdanın gerçek sahibine, en büyük vuslatları biriktirmek..
Aslında işin özü vusula usulünce varmaktır, sevdanın da vuslatında özü budur.