Aşktan Çocuklar Alsın Öcümü

Ah… O güller,
O günler…
Uçmak uğruna
Sinemde uçurum demleyip
Aynada Adsız
Anısız kaldığım yalnızlık!
Sırtımda zıpkın yarası
Aklımda dost ihanetler
Bir yerden bir yere…
Halkım diyordum… Halkım!
Diyecek bir şeyde yok aslında!

Genzimde örs sesi,
Aklımda çekiç vuruşları
Dudağımda vahim bi sözcük
Ellerimde diri diri, iri harfler
Kendimden Kazıdım sen’dimi
Gecenin namusunu bekledim…
Hayallerim vurdu hallerimi
Sendimden dilendim kendimi
Konuşacak! Bir şeyde, yok aslında!

Fazladan bir gün daha
Yaşamak uğruna
Denizden damla koparıp
Aşkta döneklik edenler…
Yaşam turnu-solunda renk değişip
Sözünü yiyen, kendine kaçanlar
Tuzak hep gül dalında
Su rengi, Ekmek tadı
Özgürlük adında
Söğüt gölgesi, şarap tadında…
Ne gülü, ne baharı
Öten, bülbülde yok aslında!
Aşktan çocuklar alsındı öcümü!

Of of
yirmilik diş yıllarım
Okul önü beklemelerim
Kitapsız, kuralsız sızılarım…
Kan kokup Ölüm korkunca
Pıhtılaştı zaman,
Elle tutuldu ışık,
Kanar Kanatırdı,
Göze gelirdi
Geze inmişti …
Yağmur biriktirip,
Şaraba küstük
Kahrettik aşk’a
Tövbeledik hayata
İhbarcılarımız hep komşularımızdı…
Yazacak, bir şeyde yok aslında!
Aşktan, dostlar alsındı öcümü!

Hayata hep kendimizden ekledik
Ellerimizden elendik
Dillerimizle lanetlendik…
Sus pus o saatlerden
Hep bir olağanüstülük bekledik
Sıradan hayallerimizi
Püslü kelimelerle süsledik
Dostlarımızca vurulduk…

Yalan yanlış
Doğdukta külümüzden
Köreldik mastarımızda
Ne başka gelen var
Ne de ölen sahnede
Düşlerimiz öldürdü uykularımızı
Komşular ihbar etti abilerimizi
Düşleyecek, bir şeyde yok aslında...
Aşktan, çocuklar alsındı öcümü!

b.GÖKGÖL