Aşktan Bir Melek Şiiri - İsa Yılmaz

parmaklarım ağlıyor
bir insanın parmakları ağlar mı
diye sorma
veda ederken sana
kanıyorlardı hatta
kanlar yüreğime damlarken
sen gülen yüzüme bakıyordun
kasırgalar denizlerin altını üstüne getiriyor
et ve kemik arasında saklı kıyametler kopuyordu
boğuluyordum kendi içimde
üzülmeyesin diye
mutluluktan maskeler takmıştım yüzüme
sonra kızdım maskelerime
ve kanayan ellerime
doğruyu söyleseydiniz keşke, dedim
keşke veda etmek yerine
uçurumun kenarında
hayata tutunur gibi
tutunup ona da bırakmasaydınız
geçmiş zamanın ipinde asılı şimdi mutluluklarım
her saniye yeni bir hatırayı gömüyor
veda ederken kanayan ellerim
matemden şarkılar çalınıyor
hüzünlü duvarlar içimi daraltıyor
bu idam yürüyüşü ne vakit biter
kimseler bilmiyor
aşktan bir melek hayatın canına okuyor
seni tanımayanlar
şimdi ne kadar da özgürce uyuyor
geceler bir tek benim için bitmiyor
yıldızlar bir bir dökülürken
dualar seni bekliyor…

06.12.12