Aşktaki Son Durak Şiiri - Taner Muzoğlu

Mevsim kış başlangıcı.
Yağmur yerini yavaş yavaş kara bırakıyor.
Hava soğuk,
Tenim soğuk,
Ellerim soğuk...

Ellerini tutmak için bahane arıyorum.
Perdeyi aralasam içim titreyecek!
Sana sarılamıyorum.
Soğuk tenim,tenine değecek diye korkuyorum.
Zaman gecenin derinliklerine doğru akıyor.
Ve gözlerimiz gidiyor yavaş yavaş.
Önce senin uyumanı bekliyorum.
Üzerini örtmesem hasta olacaksın biliyorum.
Sen dalınca uykuya,
Üzerini örtüp bende uzanıyorum usulca yanına.
Senli düşlerime yenik düşüyorum.
Senli hayallere dalıp gidiyorum.
Yanımda seni hissedip
Huzurlu bir uyku beklerken,
Yokluğunu hissetmiş gibi
Ansızın uyanıyorum gecenin bir vakti.
Yanımda yoksun!
Bir telaş sarıyor dört bir yanımı.
Kar sanki odama yağıyor.
Yokluğunda duvarlar bile buz tutmuş!
Gözlerim ağlamaklı oluyor.
Aklıma kötü şeyler getirmemeye çalışıyorum.
Susamıştır diyorum,
Ve ya karnı acıkmıştır...
Her tarafına bakıyorum evin.
O an gözüm kapıda takılı kalıyor.
Kapı aralık,
Pabuçların yok...
Beni yokluğunla baş başa bırakıp,
Çekip gitmişsin!
Hemen koşuyorum kapıya.
Ve sonuna kadar aralıyorum.
Yerde bir karış kar,
Karda ise ayak izlerin var.
Soğuğa aldırış etmeden,
Yalın ayak düşüyorum izlerin peşine.
Adımları takip ede ede,
Gidiyorum bilmediğim bir yere.
Bir durakta kesiliyor izler.
Bekliyorum!
Ne beni alıp sana götüren,
Ne de seni bana getiren bir otobüs uğruyor bu durağa.
Sen bir daha hiç gelmiyorsun.
Ve bu durak,
Benim aşktaki son durağım oluyor.