Aşkta Vefa Şiiri - Özlem Dönmez

Geçti sensiz saatler, günler…
Zaman, ellerimden su gibi aktı gitti.
Ne yollar unutturdu seni bana,
Ne de ayrılığın ağır sessizliği.
Sevdim seni, gitmeyecekmişsin gibi —
Kalbime kök salmış bir ağaç gibi.
Her rüzgar savurduğunda dallarımı,
Yine de düşmedim… dimdik durdum.
Vefa, yürekte kalan sıcak bir iz,
Sevgiyi zamana teslim etmeyen bir söz.
Gözlerin kapalı olsa da bana,
Benim yüreğimde hep açık bir pencere…
Aşk, sadece yanında olmak değil;
Uzaklarda bile seninle kalabilmekti.
Her sabah adını bir dua gibi fısıldayıp,
Her gece yıldızlarda seni aramak…

Bir gülüşün bahardı bana,
Bir suskunluğun — en uzun kış.
Ama vefa, hep yazdı gönlümde;
Her adımda seni anımsatan bir iz…
Bilir misin?
Vefa, kalbin sadık bekçisidir.
Gidenlerin ardından el sallarken,
Dönmeyeceklerini bilip beklemektir.
Ve ben, o bekleyişte…
Her gün yeniden aşık oldum sana.
Gelmeyeceğini bile bile,
Kalbimde hep seninle kaldım.