Aşkta Rekabete Gerek Yok Şiiri - Efe Yil ...

hatırla sevgili,
desem bir ahıt yapmış mı olurum nostaljik şarkıya,
her şey yapılmış,
her şeyin tadına bakılmış,
herkes aşık olmuş bir kere bu devirde,
bir heyecan söylersin aşkını sevdiğine,
bakarsın çarpar yüzüne,
söyler ki,
hani söylediği de üç beş kelime,
onca süslü söze bandıran benim,
küçüklüğümden beri ekmeği yağa bandırmayı severim
söyler ki,
der ki sevmiştim ben bir kere,
öldürme sevgili gece vakti
karartma gecemi,
zaten burası havasız dar ve kokuşmuş,
anıların dar havasız ve kalp çarptırır,
anladığım sevmenin aşkı lüzumu yok
herkese bir kere çok sevmişken
bilinmemezliği ya da en iyi senaryo daha çoğa gerek yok
rekabete gerek yok

Remember, my love,
if I were to say those words aloud,
would I turn that nostalgic song
into a lament?
Everything has been done,
every taste savored,
everyone has fallen in love at least once,
in these worn-out times.
You confess your love with a spark of excitement,
only to watch it hit you back in the face.
And she says—
what?
A handful of simple words,
while I,
I’ve always dipped my words in flourishes,
just like I’ve dipped bread in butter since I was a child.
And she says,
"I loved once."
As if once was ever enough.
Don’t kill me in the dead of night, my love,
don’t darken my stars.
This place is already stifling,
narrow, suffocating, and decayed.
Memories—
they’re tight, airless,
but still enough to make the heart race.
What I’ve come to understand is this:
loving, yearning, aching for someone—
it doesn’t mean much anymore.
Everyone has already loved too much once,
the mystery is gone,
or maybe—
in the best-case scenario—
there’s no need for more.
No need for competition.