Aşksız. Şiiri - Ercan Keskin

Senden ayrı bu elde nasıl yaşayacağım...
Sen benim toprağımsın ,havam suyum güneşim.
Yazgım/ umutlandırıp sonra geri alıyor;
Ah! Ateş bana düştü yanıp tutuşacağım...

En büyük korkum:Senin yörüngenden ayrılmak;
Mümkün değil sana bir daha böyle yaklaşmak.
Senle yürüdüğüm yol sanki gittikçe kapanıyor,
Bu kavuşma sahnesi hüsranla son bulacak...

İşte! hayat böyledir, olmayacaksa engel/
Çıkar karşına, mana veremezsin bozguna.
İmgeler dona kalır ,şiir gelişigüzel/
Anlam kazanır,onca emek boşuboşuna...

Odak noktası içten değişiverir birden/
Anlam kaybı çoğalır ,uyaklar tutmaz olur...
Düzensizliği meyleder kaos olur hepten.
Bir aşkın yaşanmadan bitişi ,işte budur!

Aşksız geçen hayata ,yaşanmış diyemezsin...
Ne soluduğun hava, ne tükettiğin ömür;
Hiç bir anlam ifade etmez yalnız ve teksin.
Gönlün her an aşkla dolu olsun/ vicdanın hür...

Aşkı canlı tutmanın vazgeçilmez önlemi;
Titreşim kodunun asla yitirilmemesi...
Ezkaza yoldan çıkar kaybolursa dengesi,
O şifre senin için kurtuluş vesilesi...

Unutma ,'Değişmeyen değişimdir 'vecizesi:
Canlı ve cansız her şey için geçerli doğru,
Handiyse yaşamın tek ve gerçek önermesi;
Farkındalığın şaşmaz en çarpıcı doruğu...

Ben aşkı sevgisizliğe kurban edemezdim,
Acımasız labirentlerde engel buldukça,
Senin'çin senin yolunda direnmeye geldim,
Bu kalp senin adını tekrar edip attıkça...

Aşk : Kalabalıkta seni düşleyebilmektir.
Sayrı bedende bu sevi ateşi sönmedikçe;
Alevlere atılarak bu aşkı kurtarmak,
Yüceliğine inanarak pes etmemektir...