Asklepion Şiiri - Mesut Yüksel

Bergama’nın doruğunda yükselir
çağların rüzgârına direnen tapınak;
Asklepion, bir savaşçının kalbi gibi
kuvvetle çarpar sonsuzluğa.

Taş duvarların içinde saklıdır
yüzyılların şifa töresi;
Ophiuchus’un göksel nefesiyle
gümüş bir ışık iner yaralara.

Abaton’da gece derinleşirken
ruhlar kutsal uykuya uzanır;
yılanların kadim dönüşleri
kaderin kilidini sessizce çözer.

Ölümün bile kapısına varamadığı
bu yüce mabette yankılanır adımlar;
Asklepiades rahiplerinin sesi
zamanın hastalıklarını eritir küle.

Ve insan, yeniden doğan bir güneş gibi
tapınağın avlusundan çıkar;
şifa, kalbin en karanlık yerinde
yeni bir destan başlatır.