Bebegime...
Rüzgar nerden eser bilmem.
Daha doğrusu takip etmem.
Sevgiler neden,
nasıl oluşur irdelemem.
Yaşam neye göre vardır;
inanki bilmem.
Her doğan ayın ışığı gibi,
birleşen demet demet sevgilerin varlığı,
dogmamış çocuğun teni gibi,
ruhunun yangınıyım.
Seni bilmem....
Son sözüme söz olmasın demek,
olmaz sevginin umudu!
Son söz ağır gelir sevdiğim.
Sigara dumanından çıkan ruhun birleşimi,
seni,
her akşam,
uzaklardan gelen sevgilisini bekler gibi,
bekler...
Doğmamış çocuğun gözleri gibi.
Senin yaraların melhem olsun.
Yaralarımın son çaresine
Ve tabip olmasın;
senden başka hiç bir reva...
Yüksel DAYANÇ
11.05.2010
05.00
Köln/ ALMANYA
Kayıt Tarihi : 4.11.2011 00:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!