Aşkla Yalnız Sohbet Şiiri - Nuh Karaaslan

Ey "Aşk" sen mi geldin???
(Hoş buldum ben geldimmm.)
Hani uğramak yoktu yalnız diyarlarıma??
Öyle sözleşmiştik.
Kırmızıyı kanatmama sözüydü bu...
(Aşk kokusu vardı sizin oralarda,
Akşam sisleri çöktü bir uğruyayım dedim.)

Aşk git başımdan....
Benim tek dostum yalnızlığım...
Sen; içimi acıtırsın şimdi.
Önce; beyaz bir melek...
Sonra; acımasız bir cani...

(Beyaz Melek benim adım hiç kanatmam...
Sadece ben acırım, kanarım, üşürüm
Ey yalnızlık
Akşam oldu,
Duvarlar neden hala kimsesiz?...)

Ey aşk;
Söyle diyelim derinden,
Sessiz gecede;
Yalnızlığım kol geziyor olmalı,
Devriyelerdedir...
Bir jop, bir siren sesi böler şimdi sessizliği...
(Nöbettekiler hiç gelmezler mi?)

Bir çığlık duyarsın.
Bir ah işitirde;
Ağlarsın...
Aşk yalnızlığa gitmiş anlarsın..
Bin ağlatırsın...

Yalnızlığı kıskanırım;
Kelimeler kavrulmuştur; susamlı...
Cümleleler gevrektir; çıtır...
Bir ağu tadıdır; damağında aşk...

Sevmek denilince ise;
Dilin geriye kaçar...
Yutkunmak; işin aslı...
Boğazındaki düğüm; kör...
Boğazımdaki kör düğüm; "aşk" olsun...

Ey Aşk;
Gelme yalnızlığıma...
Ben onu yutarım; tazeden...
Uzak dur!
"Yalnız kalpler" üşümesin...

Ne zaman bir şehir düşünsem; bir yerleşke,
Yer, gök ve keşke....
"Sev" kelime köküne şimdiki zaman eki eklenir;
Seni söyler; 
Aşk ve keşke...