aşkı koydum altın kafese
yanı başına da bülbülü
götürdüm en ücra köşelere
insanlar bulup
almasın diye
uçurumlardan geçtim
sarp kayalıklardan
koydum zirveye
ulaşamasınlar diye
atmacaların
vahşi kara kartalların
yanı başındaydı
yılanlar çıkamazdı zirveye
çıyanlar ise yere mahkum
insanlar ağlamasın diye
diktim zirveye
asırlar sonra düştü yolum
kara sevda denilen meskene
bağlamıştım çelik halatla
yere düşmesin diye
gördüm ki bülbül oturmakta
kafesin kapıları açılmış
bülbül ağlamakta
‘arkadaşın’ dedim
bir bana baktı bir kafese
derin bir ah çekti
ben sevdalı sanırdım kendimi
sevda ise aşkın kendisi
ayrıldı buradan duramadı
kara kartalın gölgesinde uçtu
bana ‘bekle’ dedi
sana da selam söyledi.
Kayıt Tarihi : 3.3.2007 11:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)