Aşkla Biten Ağaç Şiiri - Sevtap Sırakaya

Siz sadece gördüklerinizi mi değerlendirirsiniz?
Belim bükülmedi kırıldı benim.
Simsiyah ve ince gövdemin iki büklüm hali mi
size saniyeler süren bir ah dedirtti
ve bir o kadar saniyede unuttunuz beni…
ah fiziksel durum fiziksel tepkiyi dogurdu tabi;
bir ancık da olsa kalbiniz eşlik etti.
Acıdınız gördğünüz tabloya;
acıdınız fiziksel bir duruşa.
Ama biliyormusunuz içimi?
Belki bazılarınız ölmüş yazık olmuş dedi.
Kalbimin sesini dinlediniz mi?
benimle birlikte miydiniz o afet anında?
Kim beni bu hale getirdi düşündünüz mü hiç?
Siz hiç en büyük darbeyi sevdiğinizden aldınız mı?
hiç bile bile sonunu göğe dogru uzayıp yasak aşklar yaşadınız mı? cezasının verileceğini bile bile
ve belki de bu cezanın bir ceza değil mükafat olabileceğini düşünerek;
yandınız mı o nardan ateşte?
Külleriniz savrulurken etrafa hiç yanmaktan büyük haz aldınız mı? Ben hep sevdim arkadaş:
yolumun en başında topragı sevdim;
kök saldım bütünleştim onunla,
kopmayan bağlarımız vardı
inanırmısın en sadık yarimdi
ve o bağlar onun bağrında şimdi.
Sonra komşumu sevdim,
dolandım dallarına arada rüzgar eşlik etti dedikodu ettim uzak akrabalarla.
Sonra rüzgarı sevdim;
dans ettim saatlerce onunla,
gelmesini hep dört gözle bekledim.
Arada annesi babası geldi bizi ayırmak için deli deli estiler üstüme,
dallarımı kırdılar ama olsun ben sevdim;
hem rüzgar da sevdi beni.
Üzerimden hiç kuş eksilmedi cocukluğumdan beri.
Beni en çok ağaçkakanlar ve kargalar incitti.
Kart sesleri hiç susmadı
ve kıştan kalan günlerde dallarım arasında o iri gövdeleri ile
bir oyana bir buyana gidip gelip kırdılar beni.
Soyunmuş hissettim kendimi...

Şimdi ölü gibiyim değil mi?
Şekil öyle görünen köy kılavuz istemez der gibisin...
ah şekilciliğmiz; biz hep bakar körleriz...
bak bana neler göreceksin?
Dallarım yok,
yapraklarım yok
ve evet artık bir gövdem de yok...
benden kalan birkaç çalı çırpı değil mi senin gözünde...
yak onu da ben de kurtulayım sen de...