Aşkıyla Dünyayı Yakar Şairler

Gördüğü yerdeki ayrıntıları,
Bulup birbirine takar şairler…
Toplar gönlündeki kırıntıları;
Dünyaya ibretle bakar şairler…

Şairlik doğuştan Allah vergisi,
Onlardır toplumun düşünen sesi,
Şairin duygudur tek sermayesi;
Gönülden gönüle akar şairler…

Yürek dolar, kalem alır eline,
Taşan duyguların düşer seline,
Sözler yüreğinden gelir diline;
Aşkıyla dünyayı yakar şairler…

Dünyaya hikmetle gelerek coşar,
Gizemli sözlerle sel olur taşar,
Bütün sırlarıyla derbeder yaşar;
Bazen de dünyadan bıkar şairler…

Etrafa manalı bakar gözleri,
Tutar küllerdeki yanan közleri,
Yazar nakış nakış sevgi sözleri;
İlhamla zirveye çıkar şairler…

Bazen hançer olur kızan kalemi,
Bazen bir gül olur yazan kalemi,
Bazen ateş olur azan kalemi;
Hasret ile duman kokar şairler…

Kaynağından ibret almayı bilir,
Duyguya tercüman olmaya gelir,
Gün gelir ilahi aşka yücelir;
Dertleri hizaya sokar şairler….

Şairin kalbinde kıyamet kopar,
Sözlerle kendine bir dünya yapar,
Sonunda hayata gözünü kapar;
Dünyayı derdiyle yıkar şairler…