Aşkının Şerefine Şiiri - Tunahan Ermihan

Sen;
En sessiz susuşlarımdan birinde
Çok gürültülü sevdanla
Yüreğimin orta yerine düştün
Bir kor misali
Ne üzerine su döküp söndürebildim
Nede yanmaktan kurtulabildim
Yandım ha yandım
Ben yandıkça sen harladın
Sen harladıkça ben yandım

Sen;
En karanlık rüyalarımdan birinde
En parlak neşenle
Doğdun göz bebeklerimin içine
Güneşten bir parça misali
Ne perdelerim yetti karanlığımı saklamaya
Nede bakmaktan alamadım kendimi
Baktım ha baktım
Ben baktıkça kör oldu gözlerim
Ben kör oldukça sen daha da parladın

Sen;
En yalnız yalnızlıklarımdan birinde
O kalabalık keşmekeş hatıralarınla
Girdin düşüncelerimin içine
Çok tuttum kendimi sevmeyim diye
Ne kalabalığından kaçabildim
Nede dudaklarına olan hayranlığımı saklayabildim
Kandım ha kandım
Ben kandıkça sen çoğaldın bende
Sen çoğaldıkça kaldım bende sende