Aşkına yanmışım Şiiri - Orhan Korkmaz

Gece, sessiz…
Yıldızlar küskün bu ayrılığa,
Adını fısıldıyor rüzgar,
Söylenmemiş bir dua gibi.

Ellerin yok,
Ama izi kalmış avuçlarımda.
Tenin yok,
Ama kokun sinmiş zamana.

Sana dokunamamak,
Bir yangın düşüyor yüreğime.
Her an seni hatırlamak,
Küllerimi savuruyor yalnızlığa.

Aşkına yanmışım,
Ama küle dönmedim hâlâ.
Bu sevda,
Beni her nefeste yeniden yaratıyor.

Her sabah,
Sensizliğin gölgesine uyanıyorum.
Gözlerimde yorgun geceler,
Yüreğimde bitmeyen bir çağrı.

Adımlarımda,
Sana çıkan yolların sessizliği var.
Saatler inatçı,
Sanki hep seni bekliyor.

Aklımda,
Gözlerinin derinliğiyle çizilmiş bir resim.
Her bakışında kaybolduğum o deniz,
Beni hala dalgalarıyla çağırıyor.

Aşkına yanmışım,
Ama suskun değil bu ateş.
Adını her nefesle söyleyen,
Bir şiir oldum dudaklarında.

Özlemin,
Beni parça parça bir araya getiriyor.
Ve ben,
Sana kavuşmak için yeniden yanıyorum.
Gece, yıldızlarıyla sesleniyor bana,
Her biri, senin gözlerindeki ışığı özlüyor.
Ay bile yarım kalmış sensiz,
Tamamlanmayı bekliyor yüzünde.

Adını anıyorum rüzgarla,
Belki sesim dokunur tenine diye.
Her yankı,
Beni sana biraz daha yaklaştırıyor.

Gözlerin...
Yüreğimin pusulası olmuş,
Her bakışım seni buluyor,
Her düşüm sana dönüyor.

Aşkına yanmışım,
Ve bu yangın beni tüketmiyor.
Aksine,
Her kıvılcımında seni yeniden var ediyor.

Ellerin...
Düşlerimde bir sığınak,
Ulaşamasam da dokunuyorum hissine,
Her seher vakti.

Sen uzaklarda bir umut,
Ben bu umudu yüreğimde taşıyan bir yolcu,
Ne kadar uzak olsan da,
Kalbimde her zaman yakınsın, sevgili...