unutmak ne zormuş seni
herşey daha dün gibi
sesin odamı dolduruyor
gözlerin içimi aydınlatıyor
gözyaşın ve yakıyor bedenimi
dahası
yandığımdan haberin bile olmuyor...
bakışların mavi bir yakuta benziyor
şavkıyla ürpertiyor kalbimi
kalbim kıyamet gibi kopacak göğsümden derhal
işte vallahi
o gittiğin gün gibi
ömrümün en fotojenik resmidir bu kanayan hal...
bütün yandım üstelik
göz yaşım bile küllendi aşkından
sen mavinin büyüsüne aldanıp sustun
ben bir ikindi vakti heybenden düştüm
Kaf'tan yuvarlanmış yakuta benzedim
kirpiğim toprağa bandı
kırıldı dudaklarım şahidim yok
sana kızdım ama
çıldırasıya sevdim sonra
en çok ben kundakladım kendimi sana isyanım yok
kimsenin payı olmadı fıkaralığımda
bir parlayan
yani sana benzeyen bir yıldıza boyun eğdim
yırtılırcasına ağladım peşinden
oysa gözlerimin içi gibi ölmeliydim
hem çaresiz hem onurlu
nihayetinde mecbur
ama yok
ölmeye kalksam
patlatabileceğim bir dinamitim bile yok
lal bir ordu şimdi yalnızlık fikrim üryan
sabahı meçhul bu gecenin
yanıyorum su hükmeyetmeyecek kadar can...
usandım
ve küstüm parmakları turuncu kızların tanrılarına
tülbenti olmayan bu corafyada kıblesiz kaldım
alnımın ateşinde demlediğim aşkına aşk olsun serçem aşk olsun
dokuz gecedir göğsümde cehennem yakıyorsun
içimdeki kopuk kıyametten haberdar mısın...
Kayıt Tarihi : 23.8.2009 17:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
