Aşkın Yükü Şiiri - Tercan Keskin

Aşkın yükü ağır gelir boynuma
Dertler artık gözyaşımla beslenir
Sevdiğimi alamadım koynuma
Yarim şimdi başkasına süslenir

Eridiler sevgi denen dağlarım
Hasretiyle viran oldu bağlarım
Yardan ayrı sevinemem ağlarım
Acıların hepsi bana yaslanır

Bu bozduğum kaç yüzüncü and oldu
Kader bizim aramıza bend oldu
Gülümseyen gözlerime kan doldu
Yanaklarım al kanlarla ıslanır

Dindirmedi barımdaki ağrıyı
Mecnun oldum seçemedim doğruyu
Azrail’den dinliyorum çağrıyı
Ölüm bana “Gel, Gel! ” diye seslenir

Soldu gönlüm hazan vakti gelmeden
Ömrüm bitti bir kez olsun gülmeden
O yar gelip bana derman olmadan
Sanmıyorum deli gönül uslanır