Aşkın Yolu Şiiri - Mücahit Kurnaz

Latife olur her kelime bir âlem, yolda bırakma meni
Eğer kalbinde anlam bulursa aşk, tez alasın meni
Yalnızlık kuyuda göklere bakar, kör kuyuya sor meni
Lalezar olur gönül görmese de özü seninle, gel kör etme meni
Aşk'ın sarmaşık yolunda gözümü gözünden men etme meni

Helal bilmeden yolunu, vicdan nasıl rahatlar,
Hak etmeden vuslatı, gönül nasıl ferahlar?
Çünkü sevmek bir adanıştır, özlem ise onun nefesi,
Vuslat da bu uğurda dökülen her terin neferi.

Bir umut filizi yeşerir, en derin yolu açar,
Her aşkın fısıltısı, zamanın ötesine kaçar.
Karanlık hüzün bassa da, içimde ayaz kalmaz,
Yalnızlık fısıldasa da gölge, her kederli yaz aymaz
Zira her son bir başlangıçtır, her yitik bir kazanç,
Hayatın döngüsünde, ışık hep karanlıkta olur sayaç

Kaybetmek bir dönüşüm, evrenin ebedi yolu,
Değişim kaçınılmazdır, sonsuzluğun geniş kolu.
Korku sarsa da kalbi, cesaretle kalk ayağa,
İnançla tutun gerçeğe, özgürlükle koş yarına.
Çünkü en büyük güç içindedir, her zorluğu aşacak,
Senin kalbindeki sevda, tüm engelleri yıkacak.

Yapabilirsin der iç sesim, ilham veren bir ışıkla,
Şimdidir en kutlu an, başla başarıya koşan ilk adımla.
Ben yolda Leyla'yı buldum, İlham veren güneşi
hissettim derinden,
Göğsümü gere gere anlatırım: Vuslatı yaşıyorum yeniden.
Çünkü kalpten gelen her his, kendi tarifini aratır,
Ve yaşamın şarkısı, ancak yürekle kendi özünü yaşatır