Aşkın Yokuşunda Bir Gezinti

Bir rüzgârın yumuşacık kucağında bulursun ansızın kendini
Ve içinden gelmez bir nebze çırpınmak kurtulabilmek için
Bilmesen de hangi yaban diyarlara uçup gittiğini
Sormazsın düşünüp kendine bu devri alem niçin

Kapanır gözlerin dünyanın bütün efsunlu renklerine
Tozpembe bir bulutun üstüne yaslayınca sırtını
Kaptırırsın kendini feleğin başıboş tekerine
Unutursun var olmanın o en bariz şartını

Kalbinin kanatları yükselmeye hazırdır bir kuş gibi artık
Alıp seni masalsı diyarlara uçurur hiç görmediğin
Aklın daha fazla hükmedemez bu gün sana ne yazık
Ta ki duyana dek uyan dediğini sana bir acı sesin

Uyanırsın buruk bir tebessümle daldığın renkli rüyadan
Etrafına bakar, telaşla onu ararsın, içinde garip bir umut
Ve sonra anlarsın döndüğünü o yalancı dünyadan
Duyunca duvarların haykırdığı o sesi: “unut”.

Kalbin kapkaranlık bir zindana hapsolur birden
Ne gardiyan halden anlar, ne o Allahsız yargıç
Kaçıp kurtulmak istersin o saplandığın yerden
Nafile geçit vermez sana düştüğün o derin sarnıç

Kaldırıp başını umutla bir kez daha bakarsın semaya
Gök yine karanlık, güneş yine gizlenmiş bulutların ardına
Gündüzü bir yana koy, hasret kalırsın şimdi aya
Her düşün sonu buysa, yaşamak bile boşuna

Gözlerini pencereye diker öyle beklersin baharı
Ne ağaçlar çiçek açar, ne bir leylek gelir bahçene
Resimlere dalar okşarsın o güzelim papatyaları
Kış hiç bitmez ve dönmez tüm özlediklerin yine

Ümit öyle bir şey ki dünya yansa o kalır
Gariplere aş olur, öksüze ana, aşığa Leyla
Her yağmurdan sonra bir gökkuşağı vardır
Karanlıkta ayrılıp, kavuşmaktır mehtapla