Aşkın yedi veren gülü Şiiri - Oktay Çekal

Aşkın yedi veren gülü…

Gözlerime gömdüm seni
Ruhumda yokluğun, bir ömür oldu.
Tenimden söktüm ateşini,
Bedenim zemheri, karakışa döndü.

Olsun ben sensizliğinde, yaşarım seni.
Duymasan da yüreğinde, yanmasam da,
Öylece bir başıma kalsam da,
Yüreğimde aşkın bir volkan olsa da,
Patlarım tenime, yalnızlığında kül olurum.

Kimlesin şu an, zihnindeki kalabalık kim?
Hangi duygunun sokaklarında, yürüyorsun.
Yokluğumun rüzgârı, kulağını çınlatmıyor mu?
Bu esen rüzgârlar, yoksa başka gökyüzünün mü?

Sen gökkuşağımdın, her gece karanlığı delen,
Gölgelere karışan, sessizliğimin haykırışı,
Sen yaşadığım bu dünyada, nefes kadar canımdın.
Bu belirginsiz sislerin ötesinde, en berrak duygularımdın.
Aşkın yedi veren gülü, yüreğimde kök salandın.

Oktay ÇEKAL
27.12.2014-18.45