Aşkın Yalnızlığı Şiiri - Zafer Taşel

Ne farkı var yalnızlığın ölümden,
Yaşamak,nefes mi almak demek?
Kim gülüyor toprakta,razı dününden
Kim kurtulmuş seviden,ne amansız emek.

Namüsait çalar kapını bu afilli aşk,
Küçük kulüben olmaz mı görkemli bir köşk.
Yıldızların altında dilek mi tutarsın,
Ya da mum ışığında şarap ve yemek.

İrkilerek uyanırsın birgün rüyandan,
Arafta bir kâbus yapışır yakandan,
Ruhuna mühür vurur ,işte budur aşk.
En kıymetlin el olur,işte budur sevmek.

Nâsihatten anlamam ben yaşarım beyhudeyi,
Dokunmayın yalnızlığıma ,gitmez ki geri.
Demezler deliye daha çok gençti,
Yaşlanmaktan belki güzeldir ölmek.

Sanma ağlamıyorum,kurudu gözlerim,
Vazgeçtiğim Nar'ı nasıl özlerim.
Alamadığımdan kokunu ölüme özlemim,
Ehvenişer aşktan,bedeni alıp gitmek.

Değişir rüzgarlar,değişir mevsimler,
Güzel olan herşey birgün biter.
Ne amansız sirayet,olamadım vakıf,
Ne amansız emektir,bilmez ki bitmek.