Aşkın Tarihi Böyle Başladı Bilinir

aşk, delişmen duygusunu soyunup
çizer yüreğini bir ceylanın ki, gözlerin
sessiz çığlığını andırır gecenin
gülse düşen düşlerimize
tarih, o saatten sonra başlar bilinir
âdem’le Havva’nın öyküsü bundan sonradır

ben hep aşkın şafağına gittim durmadan
dilimde pelesenk olan adınla vardım tanrının yanına
orada seni dilendim huysuz tanrıdan
dedi: ölmek mi istiyorsun
zira, ruhu sokaklara dağılır
uçurumlardan düşer
insan âşıkken ölebilir ancak
aşkın tarihi böyle başladı bilinir

o sırada aşağılarda bir yerde
isa’yı çarmıha geriyordu kendi kavmi
zamanı ağlarken gördüm

rüzgârın şarkısı bu içimize dolan
kim bilebilir ki kaç asırdır yorgundur şiir
yalnızlığı gecenin mor şafağına açılan
ölen ve dirilen yalnız zaman mı?

çingene korosunun sesinden kalan hüzün
savruldu kentin karanlık sokaklarına
ağlamalarını duydum, isa’nın ardından
birileri bir şeyler gizliyordu birilerinden
gizliliğin tarihi bilindi o an

ve biz güle olan sevdamızı saklayıp
kendi karanlığımızın kuyusuna
düşeriz yüz yıllardır farkında olmadan