Aşkın son vurgunu bu Şiiri - Oktay Çekal

Aşkın son vurgunu bu…

Anlamsız bir sensizlik var, tenime dokunan.
Oysa çıplak ruhun yanaşırdı, liman koyuma.
Yüreğimin sığ duygularına, dalardı bakışların.
Dehlizlerimde kaybolurdu, hayatın zamanı.

Şimdi gözlerimden, bir ömrün yorgunluğu süzülür.
Ten duvarlarıma boşluğun, rüzgârları çarpar.
Savurur bedenimi alır götürür, adımlarım yollarına.
Aşkım bir nehir olur, akar ince sızılarımdan.

Bu değildi hayalimdeki güzellik, huzurun nefesi.
İçimde sakladığım, yılların tene vurduğu çentik.
Sahipsiz bir hayat gibi sokaklarda kaybolmuşçasına,
Karanlıklara gömülmüş, gözlerimin gülen feri.

Perdeyi açmadım, lambayı yakmadan, geceye bakarken.
Odamın görünmezliğinde saklandım, iz bırakmadan.
Suçsuzluğun suçunu taşıyordum, sevgi bahçesine,
Aşkın son vurgunu bu, yollara adım adım taşıyordum.

Oktay ÇEKAL
16.12.2014-00.18