Aşkın Soluma Emanet Şiiri - Arzu Karadoğan

Her gün biraz daha unutuyorum seni
Ve her gün biraz daha azalıyor acım
Kanamıyor yaram eskisi gibi
İyi ki de bitti
Sen sağ, ben selamet
Desem de inanma sevgili
Aşkın sonsuza dek soluma emanet.

Ne kadar bendesin diye
resimlerine bakıyorum arada bir
Hiç gitmemişsin ki
Hâlâ canı kırık gönlümsün benim
Neden arada bir diye de sorma
Yüreğim dayanmıyor her gün bakmaya
Biraz da ağlamaktan yoruldum galiba
Zaten gözlerimde dargın bu aralar bana
Ben de dargınım onlara
Ne vardı sanki bir an olsun kör baksalardı sana.

Ne çok sevdim diyorum ne çok
Canımı onca yakmana rağmen
Çok uzakmış sevdama ellerin göremedim
Ya da tutmasını bilemedim ben
Diyemedim ruhuma dokunan ilk eldin sevgilim
Desem kalır mıydın benimle?
Bıraktım, gönlüme su serpen tesellileri
Boş verdim artık dünyaya
Alıştım da zaten bu sessiz elvedaya
Biraz anılara dalıyorum, biraz güldüğümüz anlara
Yüzümde buruk bir tebessüm
Ve gözümdeki buğuyla
Biraz puslu bakıyorum o an
Kirpiğimde asılı duran sevdaya
Sonra siliyorum elimin tersiyle
Bir iç çekip, yeniden içime gömüyorum kederimi
Devam ediyorum bir gülüp, bin ağlarken yaşamaya.
Anlayacağın sensiz de geçiyor vakitler
Bir sen geçmişyorsun sevgilim
Bir sen geçmiyorsun yüreğimden.

Ne çabuk bitti diyorum ne çabuk
Oysa daha başlamamıştık ki.
Sığdıramadın koskoca ömrüne
Şu küçüçük kalbi ne yazık ki.

Merak ediyorum sen de benim gibi misin şimdi?
Şarkılara mı vuruyorsun kendini,
Şiirlerde mi arıyorsun?
Adım geçiyor mu sevdiğin her şeyde?
Yoksa her şey geçti mi diyorsun?
Dindi mi ağrın söyle?
Unutur gibi mi yapıyorsun'
Yoksa çoktan unuttun mu beni..?
Arzu Karadoğan

25 mayıs 2013