Aşkın Şiiri Şiiri - Sevda Çavdar

Aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Yalınayak geziyordu bu şiir yüreklerde.
Bir nisyân halinin yansıması,
Kopup gelen müjdeci bir döngele hışırtısı,
Ve bir tutam hüzün parıltısı;
Sanki bin yıllık bir türküydü bu.

Daha kavgalar edilmemişti henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Âsım’ın neslinin Halûk’un gençlerine göğüs gerdiği
Kimbilir kaç milyon asırlık bir dövüştü bu.
Yeşil göklerde süzülen serçelerin, parmak uçlarında taşıdığı,
O tuhaf, o anlamsız
Ama yüreklerde kağnılar koşuşturan bir aşk mektubuydu bu.

Hiçbir şey söylenmemişti aşka dair henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Peygamber mürekkepli bir Mushaf’ın sayfalarındaki kudsiyet,
Şeytanın yüreğindeki merhamet gibi,
Müstesnâ,
Bìçâre,
Ama zihinlerde sûrlar üfleten bir kudret-i ilâhtı bu.

Hiç şehit verilmemişti aşka henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Kucağında kan kokulu gömlek taşıyan annenin,
Yavrusunu kefene sardığında yaktığı ağıt gibi
Acıtan,
Sızlatan
Ama iktidârları yerle bir eden
İlâhì hakkın vücuda girmiş haliydi bu.

Ferhat’a, Şirin’e destan yazılmamıştı henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Kâbil’i Hâbil’e düşüren Sidre’nin
Gözlerindeki yeşil kin orduları gibi
Dehşet-âver,
Sinsi
Ama kardeşi kardeşe vurduran bir öfkeydi bu.

Cehennem bile ateşlenmemişti henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Dostunun kanını şarap niyetine içen kahpenin
Dudağında kalan son damla gibi,
Azgın,yakıcı
Ama insanlığı aşk savaşlarına sokan bir gölgeydi bu.

Yeryüzündeki ilk yaprak bile yaratılmamıştı henüz,
Ama aşkın şiiri yazıldı bu gece.
Kim yazdı bu şiiri hiç dile gelmedi ama,
‘Yaşaşaydı aşkın şiirini o yazacaktı’ denilen şairin
En acı, en bahtsız, en büyük matemiydi bu!