Aşkın Sesi Şiiri - Şerife Gündogdu

Gönülde aşk olunca, hüzün dokur heceler,
Kanatır yüreğini yarısında geceler.

Varlığın çekimine giren ulvî acıdır,
Sîne'ye düşen korun her daim ilacıdır.

Yâre giden yolların bitmeyen çilesidir,
Hasretle yanışların inleyen nağmesidir.

Elem dehlizlerinde suskundur, susar diller,
Melek kanatlarında yaprağın döker güller.

Aşksız gelen bahar'ı kuru bir ayaz yakar,
Ruhlardaki fırtına nice kale'ler yıkar.

Mansur’u dar'a çeken, Halil’i od-a yakan,
Gözü yaşlı Yakup’u, Eyyüp’ü derde sokan.

Hasretin hüzzâm'ını damıtır en derinden,
Yâre gönül verenler hoşnuttur kederinden.

Âşıkların cemâli benzer aya, güneşe,
Aşkı bilmeyenlerin yüreği döner taşa.

Bu uğurda semâ'dan ne yıldızlar dökülür,
Bitmeyen hasretler de nice canlar sökülür.

Aşkların en büyüğü bil ki! Allah aşkıdır,
Yârine kavuşanın yeri cennet köşküdür.

Özge pervanelere Hakk’tan teselli düşer,
Susamış gönüllere elbette ki yâr düşer.