Aşkın Şehri Ordu Sen

Bir yokuş inerken denize,
Kendi içime yürürüm aslında.
Ordu, sadece bir şehir değil,
Benliğimin kıyıya vurmuş halidir.
Martılar uçar, ben dururum.
Çünkü uçmak herkesin harcı değildir.
Ve aşk…
O, en çok durduğum yerde başlar.
Çınarların altında kendimle otururum,
Susmak, en dürüst cevaptır çoğu zaman.
Sen geçersin evet, geçmen gerek,
Zira bazı yollar ancak tek kişiyle yürünür.
Boztepe’ye çıkarken anladım:
İnsanın en dik yokuşu, kendi içidir.
Ve zirve, yalnızca dışarıdan yüksek görünür;
İçte ise, belki de alçalmaktır gerçek büyüklük.
Ordu’nun taş sokaklarında yürürken
Kendime şunu sorarım:
“Bu şehir beni mi sevdi, yoksa ben mi onu?”
Cevap gerekmez her soruya;
Bazı duygular yaşanır, anlaşılmaz.
Aşk