Kendi varoluşunu inşa ederken aslında yenileniyorsun.
Yenilendiğin her an kadar bir başka doğuyorsun kendi topraklarına.
Kendininde topraktan geldiğini duyumsarcasına bütünlüyorsun varlığının ayrı semtlerini.
Ayrı bir şehir gibi tarih tarih hissettiğin ve düşündüğün kadar coğrafya oluyorsun.
Gün geliyor, bir resim olup yaşananlar görünmez zamanda yaşayanlar haritada kalıyor.
Yalnızca biliyorsun ki bir coğrafyasın sen. Varolmaya bir sen, bir ben herşeyden önce varolan gibi.
Kendi gerçekliğini yaşar duyumsayan kendi içindeki zamandan.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta