Kendi varoluşunu inşa ederken aslında yenileniyorsun.
Yenilendiğin her an kadar bir başka doğuyorsun kendi topraklarına.
Kendininde topraktan geldiğini duyumsarcasına bütünlüyorsun varlığının ayrı semtlerini.
Ayrı bir şehir gibi tarih tarih hissettiğin ve düşündüğün kadar coğrafya oluyorsun.
Gün geliyor, bir resim olup yaşananlar görünmez zamanda yaşayanlar haritada kalıyor.
Yalnızca biliyorsun ki bir coğrafyasın sen. Varolmaya bir sen, bir ben herşeyden önce varolan gibi.
Kendi gerçekliğini yaşar duyumsayan kendi içindeki zamandan.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.