Aşkın Rüzgarı 2 Şiiri - Haydar Demoğlu

Gönlümde aşkının rüzgârı eser,
Fiziğin bir gonca güle benzer,
Elim uzanır, gönlüm sever,
Oysa sende bahar yelleri,
Bende sonbahar rüzgârı eser,
Bu esinti; eda misali,
Sana cilve yaparak okşayıp geçer,
Beni kasırga gibi sağa, sola savurur…
Bir çukura iter,
Benim sana uzanan elim,
Senin gül tenine,
Yanağına,
Dudağına değil,
Dikenlerine değer,
İşte o an…
Canım yanar,
Bilsen nasıl yanar,
Akran değiliz,
Gönlüm, isyana sarar,
Ancak; tabiatın kuralı bu,
Meyve mevsimine,
İnsan yaşına yakışır…
Anladım ki; ya ben erken doğmuşum,
Ya da sen geç kalmışsın meğer.
Zaten doğru olanda bu değil mi?
Sen bana evlat ben sana ata…
Gönül gözü açık olana…
Sevda, sevgi, aşk ve sevinin değeri,
Kanımca bu olsa gerek,
Bu hakikatin, her can farkına varsa.
Budur en büyük, en pahalı marifet.
Mantıklı düşünce, us’ta uyansa.
Hayat anlamına kavuşur,
Herkes kendini tanıyıp, haddini bilse.