Aşkın Rengi Şiiri - Halil Gürkan

Bilinmez bir diyardan çıkıp da gelen esrar,
Kolların yürekleri sarmaşık gibi sarar,
Cemreler düşürürsün ruhlara ılık ılk,
Bulanlar pişman olur, kaybedenlerse arar,
Bir yanın şeffaf iken diğer yanın karanlık.
Aşk diyorlar sana, sende duygular anlık.

Bazen şarap kızılı, bazen bozulur rengin.

Hayaller şaha kalkar adını her anışta,
Senin alevin vardır için için yanışta
Düşürdüğün cemredir kalpleri saran buğu,
Sen varsın her gecede, her sabah uyanışta,
Sevilen aşk gölünde süzülen zarif kuğu.
Sevenlerin senden bu olsa gerek umduğu.

Gönül denilen tülden ruha süzülür rengin.

Işıltı hüküm sürer dört mevsim âfâkında,
Kelep kelep umut var söken her şafağında,
Çoğu zaman sensindir yaşamanın nedeni,
Hapsolur sığ duygular sık örülmüş ağında,
Unutmaz terkedilen bırakıp da gideni,
Bazı zaman kahrından can terkeder bedeni,

Gün vurmuş buzlar gibi bazen çözülür rengin.

Mahkum ettin kendine padişahı, fermanı,
Belli ki insafsızsın, dinlemezsin amanı,
Yüreğin feryadıdır damla damla düşen yaş,
Erittin sonsuzlukta mekan ile zamanı,
İnsanlar tiryakindir, insanlar sana ayyaş.
Habil – Kabil’den beri sürer seninle savaş,

Yaşa bağlı değilsin, her dem sezilir rengin.

Bazen şarap kızılı, bazen bozulur rengin.
Gönül denilen tülden ruha süzülür rengin.
Gün vurmuş buzlar gibi bazen çözülür rengin.
Yaşa bağlı değilsin, her dem sezilir rengin.