Aşkın Rahiyası

Ömrüm kara kışta ruhum hep bahar
Yürek cerağ gibi harda yanıyor
Gönül gözüm yolda, gelmedin ah yar
Beni böyle gören mecnun sanıyor

Kimi sükut eder dinler sözümü
Sözümden anlayıp bulur çözümü
Harlayan bu yangın aşkın közümü
Yari gördüğünde hemen sönüyor

Ömür varım geçer günün birinde
Sabahın seheri öyle serinde
Bu öyle bir acı hem de derinde
Kabuksuz yaram var durmaz kanıyor

Ah edip iç çeksem bana çok görme
Hüznün ilmeğini boynuma örme
Gülüşün benimdir kimseye verme
Rüzgarın estikçe başım dönüyor

Kardelen’im ben de kalmadı takat
Acılarım sardı ruhumu kat kat
Vebalim boynuma takıldı heyhat
Aşkın rahiyası tene siniyor

…türkmenkızı…