Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Karşı taraf ve karşılıklı sevgi varza zaten korkulmaz ama şüphe varsa nafiledir duyguluydu kutlarım Arkadaşımızı kalemdaşımızı
Sevmek eğimle alakalıdır...
O nedenle de "akışkan..."
Kapılırsın, akarsın..
Ötesi arzın işi...
Tebrikler şiire ve genç şaire...
Kimisine yetişiyoruz...kimisine yetişemiyoruz....
Sonrası tabi ki üzülüyoruz..........!
Mutlaka bekleniyoruz dur bazı yerlere....evsahibi güzel insanlar çok...
Uzun soluk misafirlik isterler, karınca kararınca takılıyoruz müddeti..........
Mânâ arayınca civan...Yorum yapılmış yoldaşı
Yazı oluşunca vatan, Kalem olmuş vatandaşı.
Nokta arayınca civan...Virgülü bulmuş yoldaşı
Kitabı yapmışlar vatan, Kelâm olmuş vatandaşı.
Yani......bir soluk alalım dedik, hoşçakal demeden önce...
TEBRİKLER...yüreğinize sağlık sn şair Orhan ASLAN
En derin hürmetlerimle...başarılar dilerim...
Her şey gönlünüzce olsun..esen kalınız her daim.
Düşündüm de, her seven sevdiğini kaybetmekten korkar.
Ama bu korku, sevilenin başına bir şey gelmesinden, mutsuz olmasından , hatta sağlığının bozulmasından duyulan endişeler olmalı dedim...Ya da layık olamam kaygısı...
Şair ; *Kalbinin güzelliği beni korkutuyor* demiş...Sevilenin savunduğu fikri açıklanmış... Bu bölümden : Saydığım korkular içinde olduğunu anladım.
İlerleyen bölümde ise ;
*Dolaşacağım insanların arasında ve insanlar acıyan gözlerle bakacak bana
Bense kalbimin ve gururumun kırıklığından kaçacağım_____ Demiş şiir...
Burada da terk edilmekten , gururunun kırılmasından korktuğunu anlıyorum...
Hangisi olursa olsun göze almak gerek. Ne demişler: * aşk yanmaktır...!* dedim demesine de;
Ben yaşça büyüğüm buna güvenerek ," bu bölümleri biraz daha gözden geçirsen" desem kırılır mısın ?
Hoş belki de benim gözümden kaçan bir nüans vardır... Bilemedim.
Gerçi demişsin :Korkulu düşler görüyorum diye de... Benim de kafam karıştı... Sevgili burada; iyi mi , kötü mü? diye...
İyi kalpli birisi nasıl olur da insanı insanlardan kaçacak hale getirir? Yoksa onun iyi kalbi, bir yanılsama mıydı? diye diye, bir yığın soru birikti okuyunca.
Emeğine sağlık. Yol açıklığı diliyorum...
Aşkı sorgulamak gibiydi şiir. Hem yergi hem övgü hakim şiir de. Biraz da sitem... Hepsi harmanlanınca güzel bir anlatım çıktı ortaya. Yüreğinize emeğinize sağlık. Kutluyorum kaleminizi...
Selamlar...
hayatta en acı duygudur severken sevgilinin terk edip gitmesi böyle ayrılıkla hüzn yükler seven yüreğe şiir bunu anlatıyor kutlarım
İkilemler içnde kıvranan,kararsız bir yüreğin çekilmiş rotgeniydi sanki bu anlam derinliği olan gizemli şiir..
Okurken oldukça etkilendiğim şiirinizi ve değerli şahsınızı canı gönülden kutluyorum Orhan bey..Nicelerine inşallah..
Selam ve saygılarımla.
güzel şiir için sizi kutlarım, yüreğinize sağlık orhan bey
Tebrikler
Kaleminize sağlık.
Güzel masalsı bir anlatımla aşkın hikayesi..
Tebrik ederim. Saygilarimla
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta