Aşkın Ölüm Uykusu Şiiri - İsmet Bozkurt

İşte kefenim biçildi durur önümde
Ne sen anlayabildin,
Ne ben girdim gönlüne.

Sen...
Bütün pusatlarını kuşanıp gelirken
Amazon savaşçısı nidasıyla,
Gönül surlarımı senin için yıkmıştım oysa
Kılıcını çekerken amansızca ölüme
Sevdiğin çiçeklerden kalkan yaptım önüme
Her darbede savrulan kırmızı gül yaprakları
Yüreğimden düştü
bir bir kan damlası toprağa

Elveda dedim tüm sevdiklerime
Hayaller dolusu muştu beklerken
Merhaba dedim elem dolu kaderime.
Koymuştum yâr yerine
Vatan yerine
Yurt yerine
Can yerine

Karayel esintisine çarpılmış kandil misali
Umutlarım bir bir sönerken
Ömrümü almışsın çok mu?

Gecenin karanlık kokusunda hatırla beni
Denizin amansız çığlığında duy sesimi
Bir fecr vakti yüzüme bakıp, yırt resmimi.
Sultan Ahmet meydanına göm cismimi.
Ve mezar taşımda oku sevginin ismini.
Hadi artık durma...
Yatsana aşkın ölüm uykusuna.

İsmet Bozkurt