Aşkın Nâr-ı Şiiri - Kamile Kaynak

Aşk kuyusuna düştüm bilmeden.
Aslında sonu olmayan bir derinlikmiş.
Esir olmakmış bir çift göze.
Meğer aşk yanmakmış,
Aşkının nâr-ı içime düşünce anladım.

Seni yakana daha çok bağlanmakmış.
İçime düşen ateş kül etsede kabul etmekmiş.
Sevdiğinden gelen her cefaya boyun eğmek
Baş göz üstüne deyip susmakmış.

Aşk zaman kavramını yitirmek.
Geceyi sabah edememekmiş.
Aşk nefessiz kalıp yinede yaşamakmış.
Sesine, yüzüne hasret kalınca anladım.

Mecnun olanın leylası gül'dür.
Asıl olan onlarca çicek içinde eşsiz gülü bulmaktır.
Gülün yolunda dikenler dökülüp, serili olsada.
Aşk sevdiğine yalın ayak koşmakmış.

Aşkı bilmeyen anlamaz halimden.
Ruhsuzluğum ruhumu yare teslim ettiğimden.
Ben bende değilim yarim yokken.
Yarama merhem değil yâr gerek.
Yoksa neyleyim dünyayı neyleyim şu giden zamanı.
Ben beni bilirim, bir de beni yakanı.