Aşkın Metafiziği Şiiri - Sinan Bayram

Aşk —
Bir başlangıç değil, bir dönüş.
İnsanın kendine, kendi içindeki sonsuzluğa yürüyüşü.
Ne bedende doğar, ne gözde biter;
Bir fikir gibi başlar, bir varlık gibi büyür.

Seni sevdiğimde, evren genişler,
Çünkü sen, anlamın görünür hâlisin.
Bir bakışın, varoluşun merkezine dokunur,
Ve ben, kim olduğumu unutup
Kim olduğumu ilk kez hatırlarım.

Aşk, bilincin ateşidir;
Yakmaz — aydınlatır.
Kendini bilmek, seni sevmekten geçer;
Çünkü “sen”, benim dışımda duran bir benliktir.
Senin varlığında, kendi varlığımı duyarım.

Ne zaman ki kalbimle düşünürüm seni,
Felsefe susar,
Çünkü düşünce artık yetmez olur.
Orada sadece his vardır —
Ama o his, en derin bilgidir.

Ey aşk,
Sen bir cevapsın, sorulmamış sorulara.
Ne akıl seni çözer, ne kelime anlatır;
Çünkü sen, varoluşun şiirisin.
Bir Tanrı düşüncesi kadar eski,
Bir insan kalbi kadar yenisin.

Ve ben bilirim,
Bir gün bütün anlamlar dağılırken,
Sen kalacaksın — sessiz, sade, sonsuz.
Çünkü aşk, varlığın son gerekçesidir.
Ve seni sevmek,
Var olan’a en yakın olmaktır.

Sinan Bayram