Aşkın Mesaisi Şiiri - Bilal Karaman

Susmasıyla içime düş sancıları koyan
Sevgi mekânlarının mor saçaklı yeriyim
Zihnimdeki aşkına gölge olmadan zaman
Bende ki benden emin sevgiliyi isterim

İsterim yaşamayı, çözmeyi de isterim
Çok ince bir sihirden sır tutan derinliği
Unutan unutulur şimdi kan revan yerim
Aşktan kaçmalar, hangi yangının serinliği

Kilit sen anahtar sen, şüpheler kuru niza
Kaçtıkça irinleşir kuşkunun direnişi
Ateş su razı gelmez, razı gelmem maraz a
Yeniden doğmak değil susmanın dirilişi

Düşledikçe döşüme çığlıklardan çığ düşer
Kızıldan bir ateştir koynumda soluduğun
Firdevs kokulu ten de benden sonra kim yaşar
Dalınca deryasına çıkmazdan yol bulduğum

Doğrudur, cehennemi ayetten öğrendiğim
Doğrudur, korkuları sevdiğimden tanımam
Ben aşkın yanığıyım aslı budur bildiğim
Gökle yıkanan kalbi hayalle avutamam

Sensiz doğan her bir gün, hicran katarken ah a
Aşkın mesaisinde hüzün gözlerin mülkü
Tecelli etse emir çıkmasak bir sabaha
Ondandır sevmelerim emir onundur bil ki

Bilal KARAMAN