Aşkın Mazisi Yok Geleceği Olmayacak

çok eski zamanlardı o zamanlar
sabah erkenden uyanırdım.
sıkı bir kahvaltı eder
otobüs durağına gidene dek
kurdu kuşu selamlardım.
ağaçlar kuru dallarıyla beklerdi baharı.
beklerdik o havaları.

kaygım olmazdı işe gecikeceğime,
semtin kedilerini köpeklerini besler
yavrularını pata küte severdim;
hırpalar hırpalardım,hiç ses etmezlerdi
bilirlerdi sevildiklerini.

artık tadım tuzum kalmadı.
eskim yenim kalmadı içimde.
sorguladım durdum kendimi,
kendim bile anlayamadım kendimi

boşuna mı dedim bu yürek,
hiçine mi taşımışım onu
sol böğrümün az biraz içinde.
soruyorum duymazdan gelir gibi
nedir derdi tasası.
soruyorum
bilmezden gelir gibi.

şimdilerde bir telaşım var.
alıp başımı gitmek isterim,
tanımadık yüzler arasında gezinmek
tanımadık telaşlar görmek isterim.
bir yatağım olmasa da olur,
uyurdum bir parkın kanapesinde
tenimde bir dokunuşun ürpertisidir,
bir yürek sesidir beklediğim.
gelir ve der ki...
'''haydi kalk git
aşkın mazisini biliyorsun sen,
çok oldu katledileli
geleceği olmayacak'''