Aşkın Masumiyet Karinesi

Her zerresine aldanıp da aşkın,
Yokluğuna yanmak da varmış kaderimde.
Ben hiç bitmeyecek sandığım bir aşkın,
İlk sayfasını okurken,
Hayat çoktan kendi senaryosunu yazmış.
Ne yolum kalmış ne yordamım,
Bilmem kaç kere kalkmaya çalıştım ayağa,
Kaç kere tükettim sana gelen o yolları.
Hep çıkmaz sokaklara rast geldim.
Kurutulmuş gül umudu var yüzümde.
Anılara aitmiş gibi duran ama hiçbir yere ait
hissetmeyen adama,
Güzel günleri anlatamazsın sevgilim.
Anlatmak beyhude bir çabadır çünkü.
Kaç kere denedim seni unutmayı,
Sayısını bilmiyorum.
Kaç kere başarmaya ramak kala yakaladım kendimi de
Her seferinde içime içime ağladım.
Gözyaşlarım ıslattı seni gömdüğüm kalbimi.
Sayısız pencerem vardı manzarası sana açılan,
Sayısız gökkuşağı kaplardı bir yağmur sonrası.
Bir gülsen başıma üşüşürdü şans melekleri.
Taarruz ederdi bedenime serotonin.
Çocuksu bir mutluluk kaplardı her zerremi senin gülüşünle.
Şimdi bu ezbere yaşam ve özgürlüğün verdiği sığ his,
Yaşamama mâni oluyor.
Birkaç suç duyurusunda bulundum kendimi,
Bizatihi kendime.
Vicdan muhakemesi yaptım içten içe.
Sonu olmayan ama
Gitmekten vazgeçemediğim bir yolun yolcusu olmayı,
Nasıl olur da beynim değil kalbim seçer diye
Suçladı duygularımı beynim.
Ama hepimiz unuttuk.
Masumiyet karinesi yoktu aşkın,
Kendine has bileşenleri mevcuttu.
Mantığı yoktu ama fikri vardı.

Gitmesini bilmediğin her yolun sonu yokuştur.