Aşkın Kurgusu Şiiri - Yasin Ceylan

Şu sıralar senin gözlerinden bakıyorum dünyaya
Biraz karardı sanki hava
Güneşin yüzü hüzünlü
Sanki anlamsız bir rüya

Gülücük maskesi var yüzünde
Gri bir karanlık varken gökyüzünde
En sevdiğin rengi arıyorsun
Ve etrafında renk renk sevgililer

Sonra beni farkediyorsun
Birden fazla renk aynı ruhta
Sesim de var benim hem
Gözlerin kamaşıyor

Susarak başlıyoruz
Sesli devam ediyoruz konuşmaya
Bağlanıyoruz birbirimize
Kopamayan ruh bağıyla

Karanlık kana bulanıyor birden
Kırmızıyı bastıramıyor siyah
Seni görüyorum sonra
Sinirlenmişsin sen

Beni hiç görmemişsin
Yalanmış meğer sözlerin
Hiç parlamamış gözlerin
Anladım sen kızıla büründüğünde

Destansı hüznüm başladı sonra
Senin bile gözlerin doldu
Nefesim soldu
Sararmaktan altın oldum

Sonra anladım
Meğer her şeyi kafamda kurmuşum
Bu kudretimi görmemiş
Hayalimin gücünü az bulmuşum

Ne sevgi varmış içimde
Ne de nefret
Ne varmışım ne de yokmuşum
Anlamadım neymişim ne olmuşum...