Aşkın Kum Saati/ sunu Şiiri - Ayşe Tural

Şiir dendi mi bir başka atar yüreğim... Elimde değil... Şaşkın aşıklar gibi elim ayağıma dolanır, ne yapacağımı bilmez olurum. Kırk yılı aşkın bir süredir, onunla koyun koyuna yatarız da yine de doymayız, birbirimize arkamızı dönemeyiz, ölümsüz aşklar ve aşıklar gibi...
İnsan, yazmaya alışmaya görsün. Gerçek tiryakilik odur işte... Onun tüm isteklerine, kaprislerine boyun eğilir; gece gündüz demeden hem de... En güzel uykularınızdan bile naz yapmadan uyanıverirsiniz. Bir dillenir ki yazmaya başlayan parmaklarınız... Güvercin misali masmavi gökyüzüne havalanır, uçar... Çiçek olur bir bahar dalına konar... Kuş olur, şakır gün boyu...
' İpekten olur şiirin ipliği/ kozalarda / binbir emekte kelebek.../ sözcüklerin altın kanadı/ uçurmalı yüreği bulutlara...'
Ne kadar emek verilirse, o kadar şiirin hası dokunur gönüllerde... Her okunuşta daha dün yazılmış gibi duruyorsa, taptazeyse, zamana direnmişse; bence şiirin hası o olmalı, derim. İçyenlik, yalınlık, dürüstlük... Bir de duygu ve düşünceleri en az sözcükle verebilmek...
Yıllar akar akar gider... Gider de geriye kalan bizden bir avuç sözdür... Şiirse sözün bittiği yerdir... Siz susarsınız, sizin yerinize şiir konuşmaya başlar... Ne de güzel konuşur ama... Şiirle birlikte gerçek sanatçı da yaşlanmaz, hatta ölmez...
Yarın, yarınlar... Yeni bir gün, yeni bir umut... Yeni bir umut, yepyeni umutlar ve yeni bir bekleyiş, yepyeni bekleyişler olsun diyorum, hepimiz için...
Ayşe TURAL, Nisan 2009