Aşkın Kozasında Kozmik Bekleyişler Bil ...

Vedanın kozasındayım. İpekböceğinin yumağıyım, yanılgılarımın ipekliğini işlemiş kederci kader. Biraz kendimden uzaklaşma mecrasında ışıklarını söndürmüş aşkın gözyşaları. Damlalarına teslim olmuş vicdani dünyanın yüreğiyim.

-En berrak hayaller ısınıyor.Magmalarıma değiyor değerin.Sıcak mevsimlerin içinde işleniyor içim.İçi geçmemiş hasretlerin ıslasıl hülyalarında büyüyor ruhumun ayrıksı sen hali.

-Geçmişim kaydıraklarında ıssız akışlarını beliriyor. Tanrısı ölmüş yalnızlıkların putu olarak olarak kalıyor sensizliğin.Gölgesinde savaşkan hüzünlerim direniyor. Bir haykırışın hayıflanmasında yakıyorum keşkelerimi. Bir ama kadar kalıyor amalarım.

Milyonlarca yıl acı çeken maşukların geleneğini değiştirdim. Her damlana ünlem koydum.
Ünlemin çizgisi gibi net durdum acılarımızın karşısında. Yarım kalmış cizgileri ben tamamladım.
-Dilsiz, cümlesiz, kitapsız, sensiz , aşksız cümlelerin sonuna gelmedim.Seni geçen güzel periler kitabında özne olmadım.Yüklemin kadar bir kaderim vardı.
Şimdi soru işaretlerimin cevaplarında boynu bükülmüş gibi durmuyor sevdam. Üç nokta gibiydi sevdamız.Bu yüzden cevapları da öylece tanımsız, sınırsız, uzunca akıyordu. Herkes neden bitti diye başlardı bitmeyecek gibi masalları kapatan aşkımızı. Sorular yetmiyor, algılar kıstırılıyordu bu gerçekte.

Sayılabilecek kadar değildi bu öylesine gidişin ikliminde kalan sorular, cevaplar, damlalar, aşklar, gelmeler, gitmeler.
Bir katreye yığıldı.Bir zerreye zer oldu. Bir zamana zil oldu, bir algıya ders oldu, bir gelmeye gelin olmasını beklerken bu ayrılık. Bu ayrılığın sofrasında doyumsuz kaldım. Tatlarına sırlarımı teslim ettim.
-Sevgi, aşk ve birlik üçleminde bir bebek eksikti.Senin yerine ağlamalıydı. Ya da ikiniz birlikte ağlarken dünyamın direği daha erken çökerdi.İçime damlardı her şey.Kendimi daha erken bulurdum.Şimdi bütün şiirlerim emzik; ama ben hala imgelerde, manalarda, yüklemlerde ikiniz için, iki özlem yerine ağlıyorum.
Farkındalığın öyle fakir kalmış ki içimde. Herkesin farkı kapatmıyor.Herkes kendine bir değer, bütün değerlerin toplamı senin denklemin etmiyor.İlla gözlerin, illa sözlerin, illa kadınsal ışıltınla yayılan nurlu ışığın bir fark, bir değer, bir aşk hazinesi olarak artıyor içimde.

Mevsimlere sığmayan ilgilerin ılık nefesinde nefsime toptan temizlikler başlıyor.Çiçek çiçek yanımda olduğun baharların kokusunda kalıyor geleceğim.Sen aşka çiçeklerini açarken, bir arı olarak peşinde dolandığım bal önce valslardayım.

Güneşin avuçlarını gözlerinin ışığına taşıyorum.Bir bakışınla aydınlansın bütün kirli emellerim.Bitsin nefsimin açtığı dev kazanda yaşanan hazın sazlı,sözlü,gizli sözsüz anları.Beni sana yazdırsın şiirin ilham kısmı.Beni dizelerinden sonra dizlerinin dibine yazdırsın kader.

Üşümüşlüğümüzün tırtılı kelebek olmak için sevi günceler besler.
Haydi, dilindeki en melodiyle çağır beni bağrının en yakınına.

Yaşanılırlığını yayan yellerin esintilerinde susar sözsüz romanları okutan yakarışın.

-Hasretliğini dile getirir ,günyüzü görmemiş umutlar.Ufkun kardelenleri açar soğuk düşlerimizin altında.
-Yara giden her özlemde kalır kalmışlık.Beni benden alır acılar.
Haca,gitmeme gerek var mı ki ey sofi? Ben bu kadar aşk acısı yaşarken, yüreğimin şehidi olmaya yakınken? Ben kendimden ve aşkımdan geçmişliğin ermişiyim. Şimdi söyle zahit, bu zahirlerin toplamında bir ben akar mı?

-Kozasında kaldığım aşkın ipeğinden yar bana sarılmalık yorgan yapar mı? Örter mi üşüyen yalnızlığımı. Ya da sarılır mı bir dahanın hatırına.Bu devaya ilacını sürer mi?

Uzun gecelerime Şehrazat olur mu? Masal olmasa da olur.Ben Şehriyar değilim.O kadar gaddar geçmişim yok.Damlalarının ustayım diye sakın Şehriyar gibi görme beni.Gönlündeki güven kitabını yaktım diye Hülagü yapma beni.
-Akıyor ,direnmişliğin tüm berrakları. Bir sondan sonra başlar yeniden ilklerimiz, yeniden iliklerine kadar yaşayışlarımız.