Aşkın Kıyameti Var Yüreğimde

En güzel anlarındayım hayatın
Tuhaf bir izdüşümün elim sendesi yakamda
Yorgunluk diyorlar ruhumun hoyratlığına
Günlük umutları çıkarıp yamalı heybemden
Uzanıyorum düşle örülmüş bir hamağa
Bir rüzgâr ıslığını çağırıp çok uzaklardan
Avucumun içinde yıldız hıçkırığı
Sallanıyorum, bir o yana, bir bu yana

Gece ince bir tül gibi sararken bedenimizi
Sen sokuluyorsun üşümüş göğsümün siperine
Az sonra bakışlarının kehribar şıkırtısı sokulur tenime
Işıkları sağarım gözlerinden
Ve umut olurum yeniden yaşama
Dağlar yandıkça sıradağ olur ufkumda
Denizler kabından taşan çığlığa dönüşür kendi içinde

Çok uzaklarda, belki de yanı başımdasın
Efsunlu nefesin çarpar pür telaş yüzüme
Avuçlara bölersin adımı, sanımı, yaşantımı
Ve bu güne değin seni hiç yaşamamışlığımı
Sokulursun tanımsız sorgularıma
Tutunursun aşk olup umarsızlığıma
Tırmanırsın adının baş harfini taşıyan
Zemheri bakışlı yanık uçlu mor dağlarıma

Yalancı uhdeler büyürken hicranımın kahrıyla
Yanık uçlu, yitik ve seyyah ellerim utkuları yazar
Ruhumun tutku odalarında hep bir kadın soyunur
Denizler gövdeme vurdukça aşka dökülür terim
Sevincin, umudun ve kavganın kanlı bıçağı olurum
Sana ses olur, şiirlerle ülkene çıkan yolu bulurum

Dilimde eski ritimli, ağıtla harman bir uzun hava
Aşkın kıskanç rahminde zincirlenmiş acılar
Nice çağları bıraktık ardımızda, içimde deli yumruk
Hangi zaman makinesi getirdi beni sana, çözemedim
Ebabil kuşu konmuş dalıma, günlerden hep aşk
Kökümde iflah olmaz yaralar, ruhum alabora
Devrilmişim kendi gölgeme, dışarıda ayaz
Nicedir şeytana gül atıyor insanlar buralarda
Mevlana’nın mirasını da tükettik, dillerde yas
Çatladı ar damarımız, kıyamet bile düğün bayram