Aşkın kırılan Umudu Şiiri - Mehmet Çiçek

Düşüncelerin düşen maskeleri
Gecenin soğuğunda dertli.
Güneşin ser t ayazında,
Anlamsız ezgilerin,
Sessiz girdapta oynanan oyunları,
Yaralı tenin şefkatsiz merhemi…
Gözlerin anlattıkları
Bir bakışa sığamayacak kadar hasta,
Çığlıkların yükseldiği benliğin sinesinde,
Hatıraların gölgesi esir
Yalnızlığın pençesine…
Sarp denizlere açılan umut yelkeni,
En sert dalgaların esiri…
Rüzgârın zalim bakışlı elleri,
Limanların yanan çaresiz derdi…
Dallardan sarkan hayallerin meyvesi,
Kayan yıldızların sönen ışığı…
Dirhem dirhem efkârlanan hasret,
Sineye saplanan hançer yarası…
Güneşin ağlatan ezgisi,
Kasıp kavrulan bedenin yarası…
Yaprakların sararan taneleri,
Toprağa düşen umutsuz aşkın tohumları,
Yağmurların kuruttu pınar,
Akan şelalenin aşk bahçesi,
Mecnun’um, aşkından delice yanan çöllerim
Leyla’nın mecnuna olan merhemi,
Ateşin sarıp sarmaladığı yüreğim,
Akan kanın zamanı donduran eli…