Aşkın Kardeşidir Ölüm Şiiri - Selim Salmaz

Ben ölem demiyom
ben zaten ölmüşüm
Sürgün sevdalar uğruna
Kaçağa düşmüşüm
Defalarca sınamışım cesaretimi
Mayın tarlalarına adımı yazmışım

Ne halaylar çekmişim,
Gökyüzünde tutunamayıp da
Yere düşen kızıllığında
Ne türküler söylemişim
Işık yağmurları altında

Sonu bellidir kaçağın
ya ölüm ya sürgün
onlarda düşmüşler peşime
izim sürmüşler gece gündüz
ay ışığında vurmuşlar beni
bir subaşında
sezememişim yolları bitmeden
sezememişim yağmuru
kızıl gökler çatlamadan
göçüp gitmişim dünyadan
bir kez olsun murat almadan

kanlar akmış döşümden
mor bıçaklar girmeden
kaçağım dedikya kurban
payımıza ölüm düşmüş

boylu boyunca yatırmışlar
o dağ gibi bedenimi
yüzü koyun sermişler
usulca yoklamışlar ceplerimi
buldukları sade yarin al mendili
beş para etmez deyip kaldırıp atmışlar
ben o mendili göğsümde taşıdım
ulan ciğersizler

başımın üstünde durur
silinmemiş hala orda durur
o kocaman ayak izleri
küfürle başlamış söze
cellat gibi başımda dikilen
ulan dinsiz demiş
şimdi buldun belanı

sonra korkmuş belki de
ölmemişimdir diye
dirilirde onu da gebertirim diye
ellerimi bağlamış arkadan
sürükleyip anamın eşiğine atmış
alın leşiniz demiş

korkmuş imam bile
ağası istihkakını keser diye
kaldırmamış cenazemi
cehennemdir demiş
ağa kızına göz dikenin yeri

Oysa bilselerdi ki
Onlardan çok severdim
Onların sevdiği şeyleri

Babam elleriyle kazmış
Teri değildir ki dökülen
Bir karışlık mezarımın içine
Tırnaklarından kan damlamış
Kimsenin olmadığı gecede
beni mezarıma yatırmış

oy ben ölem demiyom
ben zaten ölmüşüm
ağa kızına gönül vermişim
düğme yapıp sevdaları
bağrıma iğnelemişim

gizli gizli ağlamayın
boşa gözyaşı dökmeyin
ben ölümü baştan görmüşüm
dağların soluk yüzüne
resmimi kendim çizmişim
renk renk boyamışım
ellerime sarıyı çalmışım
güneşi avuçlarcasına
döşüme ise kırmızıyı
yaralarımı kanatırcasına
siyahı ayrılıklara bırakmışım
bir yeşil kalmış geriye
onuda yarin gözlerine ayırmışım

oy ben ölem demiyom
kaçağım ya kurban
ben zaten ölmüşüm