Aşkın Kalbe Tanrı Misafiri

Ruhuna çıkan kalp kararım
Tanrı misafirliği

Tanrı misafirim ruhun
Merhametimin dizlerinde
Ağrılarını uyutmakta
Bir yudum huzura
Muhtaç kaldığına hayıflanmakta

Bir kalp
Mavi boncuklarıyla
Uyduruk seviyorumlarla
Kendini ne kadar çok dağıtırsa
Kopara kopara
Ruhu da o kadar ağır yara almakta
Ezelden ebede

Ne çok, ne çok
Gerçek aşka meyletmeyen
Gölge bedenler dolaşıyor
Dünya denen hayalde

Kalbe
Tesbih taneleri yakışıyor
Kah kirpikten düşen incilerle
Kah gerçek aşka dizilen yakutlarla
Aşk sarrafında cennete bütünlüğe...
Diyorum
Tanrı misafirim ruhuna

Göğüs kafesimin dünya aynasındaki
Ruhunun baktığı sen
Gördüğü ben

Anladım
Ruhlar aşık olduğunun resmini, cismini
Kendileri olarak aynaya asarlarmış

Aynalarda, hakikat yolunda olana
Birer aşk ağacıymış, öğrendim
Tanrı misafirim ruhunun rızkı bu bana

Pencerenin kenarına bıraktığım
Bir tas su, bir avuç yem
İçi tıka basa merhamet dolu sevgi
Bazen fark etmiyorum sularının bittiğini
Candan içeriye bakıyorlar
Gözlerine telaşlı hüzünler indirerek

Ruhunun gözlerinde de
Aynı hüzünlü telaş var
Çöle düşme korkusuyla...
Bırakır mıyım ben O'nu hiç
Can çekiştiği sahralara...

Tanrı misafirim ruhun
Üç beş saate, ya da üç beş güne
Penceremdeki kuşların arasına karışacak
Merhamete yurdu, yuvası bildiği
Varlığımın etrafında olacak
Ben bu dünyadan göçene kadar
Ya da sen bu dünyadan gidene kadar

İçinde merhamet olmayan sevgi
Aşka hizmet edemiyor
Hayat bunu da yaşattı
Yaralı ömrüme...

Ağır gözyaşı altında kalan bana
Tüm içtenliğiyle gülümseyen
Altın saçaklı güneşe bakıyorum
İki büklüm olduğum dünlerden
Belimi doğrultuyorum
Ellerim Rabbime duada
İki dünyam içinde
Cennete geçerli olana...