Aşkın İki Yüzü Şiiri - Asaf Ali

1

Aşkın ateşine düştüm, kavruldum.
Yandım, kül olup çöle savruldum.
Mecnun gibi can özümden vuruldum.
Leyla arar idim, Mevla'yı buldum

Neden sonra, şeytan düştü peşime,
Solmuş bir gül tutuşturdu elime.
Sandım, Rabb'in emaneti gönlüme,
Ektim göz yaşıyla gönül köşküme.

Gülü hayata bağlayan sevgimdi.
Güç buldukça, yükselen ateşimdi.
Küllerime yeniden fer, can geldi.
Yaşamak, artık dinmez hevesimdi.

Coşkun akan ırmak gibi çağladım.
Kalan ömrümü uğruna adadım.
Ruhumu açtım, ebeden eş saydım
Heyhat! yanılmışım, neyse uyandım.

Meğer gerçek değil, hayalmiş aşkı
Duasıymış, dinsin ruhunda sancı
Rabbim yollamış beni, koç misali
Bilmez, koç mu değerli, İsmail mi?

2

Ne hayal kurdurur, ne umut verir
Ne de gerçekten sevmeyi bilir
Masum bir iki sözden etkilenir
Yargısızca suçlamalar yöneltir

Kendisi şiir der, her şeyi söyler
Sana yasak koyar, sınırlar çizer
Hoşuna gitmedi mi, yakıp geçer
Sevdiğine seni, bin pişman eder

Aktif yanardağ gibidir öfkesi
Neredeyse hiç dinmez ateşi
Olmayacak yerde yükselir sesi
En mutlu anında iner pençesi

Sorsan, her şeyin suçlusu hep sensin.
Oysa tek suçun, ölçüsüz seversin.
Bilmem kaçıncı kez izah edersin:
"Gönüldür bu, nasıl ferman dinlesin"

Özür dilemez, geri adım atmaz.
Kırık kalbin, fazlasına dayanmaz.
Pes edersin: "Böyle bir aşk yaşanmaz"
Dünyada olmayan ukbaya kalmaz!