Aşkın İki Kabri Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Ne çok güzel yaratırsın? Rabbim iki kulunu.
Zor yetişir, dikenlidir, sevindirirsin sen onu.
Sevdirirsin sevenlere verirsin de nurunu
Aşk bağıyla ördürürsün, kalesini, surunu

Ne çok narin yaparsın güzellerin kalbini?
Bülbül konsa kırdırırsın, eğdirirsin kaşını,
Tamirine ömür yetmez usta bulunmaz
Sevdiğinden sevdirirsin aşkı, bıkılmaz.

Ne çok nazlı bir güldür ki, rengi çok
Yirmisinde bir açar da asla dengi yok
Gönderirsin salarsın da sevenin mahbubunu,
Bakıp sevmediğin övmediğin biri yok.

Bir kul için milyonları birlersin de rahimde
Her zerrede bunca aşkı sır eylersin güzelde
Aşkları düstur ederek dökersin de dillere
Yaratıp aşık edersin, kalpleri birbirine.

Ne çok hassas eder, naz verirsin gönüle
Binler güzel kurbandır yarattığın birine
Bir muhabbet koyduysan eğer sevdiklerine
Sevdirir de sevdirirsin iki sevdalı gönüle.

Ne çok nimet, ziynet olur halis sevgine
Her damlada gül koyarsın yârin tenine
Bülbül gibi söyletirsin aşkın derdini
Binler lezzet koyarsın her derdi enine.

Ne çok sevgi koyarsın aşkla sevdiklerine
Pır pır eden bir kuş koyarsın gönüllerine
Aynası kılarsın da yüzünden aslını,
Hurilere emsal kılarsın sevenlere aşkını.

Ne çok sevindirirsin kulu güzel sevginle
Annesine Babasına hasret kılarsın
Bir mükâfat gibi koyarsın da dertleriyle
Anne Baba kılarsın onları istikbale.

Ne çok ikram eder, ömür verirsin
Arafat’ta, Medine’de berat verirsin
Pak edip daha süsler, servet verirsin
Misafir edersin günler Muhammedi’ne.

Ne çok rikkat verirsin güzel derdine.
Elele vuslat kılarsın beraber Muhammedi’ne
Susadıkça Kevser sunarsın muhabbetinle,
Bir ömür mutluluk olursun rahmetinle.

Ne çok anarsın sevenlerini sevdikçe
Karşılık verirsin her anmada ümmetine
Yetmez de sevdiğin, sevdirdiğin yaşarken,
Gelir evladından lütuflar, aşkın iki kabrine