Aşkın hüsran sesleri Şiiri - Aysun Say

Sen, doyururken
sevgiden yoksul duygularını,
ihtirasları zehir sunan,
saltanat sofrasında…

Ben, inancımla terbiye edeceğim,
anı bahçemin, zengin dünlerini

Sesim nida, olsun dağların kuytuluklarında…

Çok sevmişim arkadaş,
sevdanın aşk kokan, O
en nadide, siyah ve kadife güllerini…

Hani, şu fakir gönlümün
belki de tek servetiydi, sevgin.
Piç misali kalıverdi ya, ortada
enişten duymasın ama,
dimdik bir kadın var ayakta
Kadın mı?
Amuda kalmıştı ya, karşında…

Anlamak hayatı, gülüm
an/lamak olduğunca…
Ne gemiler geçti, pınarlarından gözümün
Sen tadında iyot yüklü
Ne sancılar bıraktılar da, dudağımın kuytusuna
Ah, etmedim bir defa…

Ne büyük bir yürek varmış,
Şu eski handa ki, dar gelir koynuma
Sevdası başka kokar
İhtirası bir başka…

Sen öldürürken içindeki dünleri
Kokusu tanıdık bir tende
Ne medeniyetler geldi geçti de
var olalı bu evrende
ve öylesine umarsız doğar ya,
hani şu yosma kız/ıl/lar
her dem şehvetiyle sevişmekte
yedi tepesi zindan,
kuyuları dipsiz surların
şahidi olur, tan vakti çığlıklarına martılar
Lakin;
Ben, ben olalı görmedim gözlerimde,
böyle sağanak yağmurlar…

Hani, imkansızdır ya,
bir araya gelmez şu, iki cihan
sevdası işte öyle son bulacak
Toprağında bu hayat…

Tıpkı, ben gibi inliyor
şu, taş plağın nağmeleri
söyleyeni bilmem ama,
şarkının adı;
Hicranımda son bulur
aşkın hüsran sesleri…