Aşkın Hikayesi Şiiri - Gülizar Söğütçü K ...

Tanrı
Sonsuzluğu yarattı
Sonra güneşi
Alevler içinde yanan güneşe
Teselli gönderdi gezegenleri
Yandı, yaktı, kor etti yaklaşanı
Kendisi gibi
Önce
Muhammet Mustafa'nın ruhunu
Sonra dünyayı yarattı
Ayı yarattı
Dünyaya ışık kıldı
Evrenin karanlığına
Ak gerdanlı ayın
Zifiri karanlık saçları geceler
Ay güneşi gördü gönlü aşkı
Ayın çoktan kör olmuştu gözleri
Güneş keder içinde uzaklaştı
Özlemi bitimsiz
Kavuşması imkânsız aşkı
Ayına uzak kalmak yazgısı

Güneş çıktığında ay uykudaydı
Ay ağladı
Karanlıklar sardı gök kubbeyi
Yağmur oldu, dolu oldu
İndi yeryüzüne ayın duyguları
Dünya kıskandı ayın aşkını
Çünkü o güneşe aydan da önce âşıktı
Volkan oldu kaynadı
Kor alevlerine döküldü
Aşkı tanımış dünyanın
Ay gibi içi sökülür

Dünya buldu sonra teselliyi
İnsanlar ona âşık
O insanlara alışık
Ama ayın kaderi hasret
Gözyaşları yıldız oldu semaya yayıldı
Mehtap teselli eder
Serenatlarıyla ama
Ay özlemle ağlar
Bir kerecik, bir kerecik olsun
Güneşi, görsün ister
Güzeller güzeli çehresini

Hâlbuki. Güneş
Yakmasın diye ateşi
Ay uykuda iken doğar
Bir gün uyuya kalan ay
Güneşle uyandı
Ay güldü sevincinden
Gülüşünü güneş gördü
Kavuşma umuduyla
Dönüp dururlar
Geceli gündüzlü

Güneşin sevdası
Ne aya benzer
Ne dünyaya

Onun kaderi
Aşkına uzak
Kendini yakıp
Evreni aydınlatmak
O kendini yaktıkça
Hayat var olacak
Güneşin aşkı
Güneşin özlemi
Evrende yok benzeri
Karşılaştırılacak
Bu büyük aşkın imkânsızlığından
Dünyaya kalan
İnsanoğlunun dayanabildiği

Sadece ayın gözyaşları
Güneşin bir zerre ışığı
Yusuf ile Züleyha'ya
Bağışlandı

Bu aşkın zerresi

Kerem ile Aslı'yı
Leyla ile Mecnun'un yaşadığı
Aşk ateşinin zerresi
Bütün evrene dağıldı

Zerrenin zerresi
İnsan kalbini yakmaya yetti
İnsan zerreyle,
Ay özlemle
Dünya kederle
Güneş ateşiyle öyle yandı ki
Aşk kendini kaybetti
Var oluş Tananrı'ya
Aşkın ibadetiydi,

Gülizar Söğütçü Kurum